Ερώτηση:
Είναι σε θέση να κυβερνήσει (όχι
πελαγοδρομήσει, κατέχοντας την εξουσία - ως ότου ανατραπεί) η Αριστερά; Κι αν
ναι, είναι σε θέση να το πράξει δίχως να εκφυλιστεί
σε μπάτσο (Κίνα, ΕΣΣΔ και δορυφόροι αυτής, Μ. Ανατολή – B. Αφρική), ή απλό τσιλιαδόρο
μικροσυμφερόντων (Ελλάδα, Λ. Αμερική), ή… neoliberal Δεξιά (μετά-Schröder SPD, Labour Party του 3ου δρόμου και της
σταυροφορίας στο Ιράκ);
Και οι τρεις άνωθεν εκδοχές
-δυσφήμισης της- Αριστεράς έχουν κοινό
παρανομαστή τον αυτοπροσδιορισμό «Σοσιαλ-».
Σεβαστό.
Ας δούμε τι μάθαμε - από πρώτο χέρι - προσφάτως:
Ο πυκνός πολιτικός χρόνος
μεταβολίζει «προσαρμογές» (κυβιστήσεις), ωριμάνσεις, συνειδητοποιήσεις - Όχι
τόσο για την κοινωνία, όσο για τους μνηστήρες, ή ασκούντες, την Εξουσία και,
άρα, την -πεπερασμένη της- λογιστική.
Εξ ου και όλα τα στάδια ενός (όχι ακριβώς
ευρωπαϊκού - περισσότερο λάτιν, μαζί με «Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης»)
Σοσιαλιστικού Κόμματος, απ’ το ’74 ως τώρα, συμπυκνώθηκαν στα 3, μόλις, χρόνια
ανάβασης της ανανεωτικής - νεοκομμουνιστικής Αριστεράς στην εξουσία:
* Η «Επανάσταση»,
που ’γινε «Αλλαγή», που ’γινε «Μεταρρύθμιση», ή «Προγράμματα
Σταθεροποίησης/Προσαρμογής (sic)».
* Το, πάγιο, υπερκομματικό (αν και εμβληματικότερα εκφρασμένο εν
έτει ’09) «Λεφτά υπάρχουν!», σε: «Εάν υπάρχει εναλλακτική (σσ ως προς το Μνημόνιο), να διώξουμε τους
τροϊκανούς!», σε: «Εάν πηγαίναμε στη
δραχμή, θα υπέφεραν οι ασθενέστεροι…», και, συνεπώς: «ΔΕΝ - Υπάρχει - Εναλλακτική!»
* Το «έξω οι βάσεις» (καθότι «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο» κλπ…), που
κατέληξε σε «Μεσογειακά Ολοκληρωμένα» (ή «πακέτο Γιούνκερ», αντίστοιχα), με «ευχαριστούμε την κυβέρνηση των Ηνωμένων
Πολιτειών», για κλου!
Ένα κόμμα που δεν αναγνώριζε το
Χρέος και θα το κούρευε μονομερώς, που απέρριπτε τον ισοσκελισμένο
προϋπολογισμό (χωρίς, περιέργως ν’
αναφέρεται, σε έξοδο από το Ευρώ – πράγματα ασυμβίβαστα, για το ‘12…), που απέρριπτε, κάπου-κάπου, το αστικό
Δίκαιο σαλπίζοντας «Ντου» (νωπές οι
μνήμες από Δεκέμβρη, Κερατέα, Χαλκιδική), ενηλικιώθηκε. Έγινε, και αυτό… κυριλέ!
Βέβαια, ακόμη και τώρα, η
πλειονότητα της Κ.Ε, και μια μασίφ κοινοβουλευτική «φράξια», επιζητούν τη ρήξη:
Έξοδο απ’ το πλαίσιο κανόνων της Ε.Ε.,
της Ευρωζώνης και, εν πολλοίς, της ελεύθερης
οικονομίας (σσ: δεν νοείται τέτοια δίχως τράπεζες, μ' έλεγχο συναλλάγματος,
«επιτροπές εισαγωγών», αποκοπή απ’ τον ομολογιακό δανεισμό, δελτία τροφίμων για
μεγάλο τμήμα του πληθυσμού… έστω προσωρινά, μέχρι ν’ αντιπαρέλθουμε το υποτιμητικό
«U», για να παγιωθεί μία
κάποια ισοτιμία). Επιπλέον, αμφισβήτηση της γεωστρατηγικής μας (απ’ την εξόντωση του ΔΣΕ κι εντεύθεν) «ροπής»
- ή, για να είμαστε ακριβολόγοι… υποτέλειας.
Ένα Grexit δεν θα ’ταν πανάκεια, ίσως, δε, να
συνεπαγόταν και βραχυπρόθεσμο όλεθρο, αλλά, εν πάση περιπτώσει, θα ήταν «αριστερό»!/ Έστω ως αντίσταση
σ’ ένα (βάναυσο κι ανορθολογικό) σύστημα μονεταρισμού, προτεσταντικής ηθικής,
τιμωρητισμού, που ’χει αγκαλιάσει την Ευρωζώνη - υπονομεύοντας κάθε «σύγκλιση».
Απ’ την άλλη, θα ευνοούσε τη μαύρη αγορά, από συμπολίτες μας μ’
εκπατρισμένα, ή καταχωνιασμένα σε θυρίδες – κήπους – πατάρια… ευρώ, εις βάρος των αδυνάτων [ Κάπου εδώ, καταλαβαίνω και σέβομαι τη στάση
του ΚΚΕ – την οποία χωλαίνει χαρακτηριστικά να «πουλήσει» (να επικοινωνήσει,
δηλαδή, στον κόσμο ότι: Grexit δίχως
κρατικομονοπωλιακό έλεγχο, θα συνεπαγόταν (και) πλιάτσικο…), με αποτέλεσμα ν’
ακούγεται αντιφατικό. Και να λοιδορείται/ Απ’ την άλλη, μια δραχμική οικονομία
θα δίψαγε για το, άφθονο, συνάλλαγμα που ’χει ρεύσει, εν μέσω κρίσης, από ELΑ και Ευρωσύστημα - Άρα γιατί να εξοριζόταν σε τράπεζες του
εξωτερικού, μ’ έναν αντίλογο… ηθικό; Μιλάμε για πάμπολλα δισ. που θα ‘χαμε, ανεπιστρεπτί,
αρπάξει απ’ τους (θου Κύριε) «κουτόφραγκους», με το που σήμαινε το κανόνι και
φούνταραν οι τράπεζές μας… Άρα, τι θα
επέτασσε μια «αριστερή διακυβέρνηση», ως προς αυτά;
Το ερώτημα ΔΕΝ είναι ρητορικό.
Απευθύνεται σ’ όλους μας.]
Όπως και να ‘χει, η, πάντοτε συντηρητική,
κυρίαρχη μάζα, παρά το ενστικτώδες ΟΧΙ της, ξόρκιζε κάθε υπόνοια περί Δραχμής - δείχνοντας 80% - 85% προτίμηση στο τωρινό status quo (βέβαια στα ίδια γκάλοπ, το ΝΑΙ προηγείτο
οριακά – ας μην το ξεχνάμε κι αυτό). Η ίδια μάζα, που στραβώνει με ρητορικές
«αλληλεγγύης», «ανοιχτών συνόρων», «δημοσίων αγαθών», «αγώνων του Λαού ΜΑΣ (σσ
έλεος)», ή «κινημάτων»… και,
μπολιασμένη απ’ τα media και την ιδεολογική ηγεμονία (όχι, βέβαια, της Αριστεράς -
όπως φαιδρά αναμασάται στα πάνελ - αλλά του κέρδους, του ατομικισμού, του
ανταγωνισμού) γυρεύει κάτι σαν «τίμιο
ΠΑΣΟΚ» γι’ αποκούμπι της:
Ένα σχήμα ακομπλεξάριστο προς το
«επιχειρείν», με minimum αλλά υπαρκτό κράτος πρόνοιας, μετριοπαθές κοινωνικά (συντεχνίες, εκκλησία, δήμοι, άμυνα, μεταναστευτική
- μειονοτική πολιτική… όλα στο περίπου, ή στο «βλέπουμε», ή στις καλένδες),
προσκολλημένο στην Ευρωζώνη, ημι-αστικό («καταγγελτικό», αλλά με τη ρέγουλα του
«μεσαίου χώρου» , θεσμικό και, ει
δυνατόν, σε κάποια απόσταση απ’ τα τζάκια), που θα ελέγχει με χρηστό τρόπο τον
κορβανά. Που δεν θα υποθάλπει, ξεδιάντροπα, τα κρούσματα διαφθοράς…
Αν ορίζαμε το προαναφερθέν κολλάζ ως «Κυβερνώσα Αριστερά», δεν θ’
απαιτούσαμε παρά μια μέση («τυπική») ευρωπαϊκή διακυβέρνηση! Ακόμη κι αν
μεγεθύναμε τις πολιτικές πρόνοιας, εις βάρος του πλουτισμού (άρα, μεγαλύτεροι,
κλιμακούμενοι φόροι), δεν θα θίγαμε, καν,
την Ευρώπη του ’60, ή τη Σκανδιναβία του σήμερα. Άσε που εκεί προπορεύονται σ’ επίπεδο
κοινωνικό άρα - εάν υποτεθεί πως εκχωρούμε τον «κοινωνικό φιλελευθερισμό» και
τα δικαιώματα στην (ευρύτερη) Αριστερά - οι τύποι κατατάσσονται… αριστερότερα!
Εν τέλει, τι πάει - και τι μπορεί - να πει «Κυβερνώσα
Αριστερά»;
Ολοκληρωτικά, γραφειοκρατικά
γρανάζια, που απομονώθηκαν (ποιος ξεχνά
το χαφιεδιλίκι του Ceausescu, τα μπούνκερ της Αλβανίας, τις
μονομερείς εθνικοποιήσεις της Κούβας, τη… δακρύβρεχτα σουρεαλιστική κηδεία του Kim Jong-il), αντί να ελιχθούν; Που έχασαν το τρένο της οικονομικής,
πολιτιστικής, επιστημονικής προόδου;
Ή μήπως οι φιλότιμες, βραχύβιες φούσκες, τύπου Blum ('36), Azaña
('36), Allende ('70);
[Μπορείς να ’σαι χρήσιμος,
δίχως ένστικτο αυτοσυντήρησης κι εσωτερική συνοχή; Φιλολαϊκός, με την (ιδιωτική,
ή και κρατική) οικονομία σου να παραπαίει;]
Ή μήπως αλχημιστικές νομισματικές πολιτικές, υπερπληθωρισμός,
ανορθολογική διαχείριση πόρων - προσωπικού, εν ονόματι της πολιτικής (βλ. PDVSA); Ο Chavez, σ’ αντίθεση με τους
προαναφερθέντες, επιβίωσε πολιτικά, ΑΠΟΤΥΓΧΑΝΟΝΤΑΣ οικονομικά.
Ή μήπως, για να ’ρθουμε και στα
καθ’ ημάς:
Ανορθόδοξα - ατεκμηρίωτα
προεκλογικά «πλάνα», με χάιδεμα των ελίτ (βλ.
γιατροί - φαρμακοποιοί – βιομήχανοι του φαρμάκου); Κατάλυση ανεξάρτητων
αρχών, αξιοκρατίας (όχι πως προϋπήρχε,
για φίλους και συγγενείς…), αξιολόγησης (είχε,
εκφυλισμένα, αλλά και χασάπικα, επιχειρηθεί από 3ης γενιάς
πολιτευτές) – με τον ερχομό στο γκουβέρνο;
Ή μήπως ερημωμένα παραθαλάσσια φιλέτα και τόνους σκουπιδιών, που – φευ! - δεν βρέθηκαν στα νύχια της
«Αγοράς», και μαραζώνουν μ’ αξιοπρέπεια; Ή μήπως ανέξοδο (κι επιζήμιο) εθνικισμό,
υπό την ταμπέλα «αδικία»; Μαζί με μια
κυνική, ανιστόρητη, καιροσκοπική, συνύπαρξη με τον απόπατο της Δεξιάς;
Ίσως όλα τα παραπάνω.
Ίσως και τίποτα (Εξουσία = Επιβολή, ιεραρχία/ Αριστερά =
Ελευθερία, ισότητα, ισοπολιτεία… Άρα, πράγματα ασύμβατα. Τι καθόμαστε και
σκαλίζουμε τώρα;)
Παρεμπιπτόντως, ο νεοφώτιστος
βουλευτής -και, νυν, μνημονιακός- Κυρίτσης, ομολόγησε, με γνήσια συντριβή, ότι:
«άνθρωποι που αντέχουν στο ξύλο και τα
χημικά, που δίνουν τα πάντα για το κίνημα και είναι αλληλέγγυοι, απλώς ΔΕΝ μπορούν να κυβερνάνε.»
ΥΓ: Ο Λένιν πάντως, εξάσκησε
επαναστατική, προοδευτική (αν και, όχι φιλελεύθερη ή δημοκρατική – έννοιες
που, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι, σώνει και καλά, ταυτόσημες) εξουσία, κατά
τρόπο βιώσιμο (όχι απλώς δεν τον «έφαγαν», αλλά διαφήμισε το σοσιαλισμό,
διεθνώς), αποτελεσματικό (βιομηχανική εκτίναξη που δεν ήρθε επί Τσάρου, και, παρά τις φθορές του Β’ Παγκοσμίου
Πολέμου, απέδωσε Sputnik,
Vostoc 1, Tsar Bomb… σε περίοδο 4 δεκαετιών!),
εν πολλοίς αποδοτικό («τεχνοκρατικό»). Ίσως ν’ αποτελεί μεταίχμιο μεταξύ
επανάστασης – γραφειοκρατικού ολοκληρωτισμού, μιας και δεν πρόφτασε (;) να
εκφυλιστεί όσο ο Λένιν ήταν ζωντανός.
