Οταν η υψηλη τεχνη συναντηθηκε με την αγρια χαρα της αλανας...

Υποκλιθηκε πλεον ολη η υφηλιος μπροστα στο μεγαλο γητευτη της στρογγυλης θεας, αυτο τον απεριγραπτο χειραγωγο των μαζων που κανει τους απανταχου ποδοσφαιροφιλους ανα τον πλανητη να τον λατρευουν με τον ενθουσιασμο και την αφοσιωση μικρων παιδιων! Γιατι ενα παιδι ειναι κι ιδιος,ενα ανεμελο παιδι που παιζει με το τοπι του σαν σε αλανα του Μπουενος Αιρες,την ιδια στιγμη που 100 χιλιαδες αρρωστοι Καταλανοι ειναι κρεμασμενοι σαν σταφυλια πανω απο το κεφαλι του,εχοντας ματια μονο γι αυτον και ζωντας για την επομενη μαγικη του εμπνευση.Και 11 αναγνωρισμενοι και καλοπληρωμενοι-κατα κυριο λογο-αντιπαλοι του την εχουν στημενη στη γωνια,για να του κανουν εστω ενα τακλιν και να κλεψουν λιγη απο τη λαμψη του.Και μερικα δισεκατομμυρια τηλεθεατες ανα τον κοσμο,μασανε ασυναισθητα τις πιτσες τους μπροστα απο την οθονη της τηλεορασης,χαζευοντας σαν αποβλακωμενοι τον ανθρωπο-φαινομενο,που εδωσε νεα πνοη στον βασιλια των σπορ.

Θα ελεγε καποιος συνυποδηλωτικα,οτι ο Μεσσι γραφει ποιηματα με μια μπαλα πανω στο γρασιδι. Ομως αυτα τα λογοτεχνικα σχηματα μαλλον δεν χρησιμευουν στην προκειμενη περιπτωση, καθως εδω δεν εχουμε να κανουμε με εναν ποιητη,αλλα με εναν ψυχρο εκτελεστη,ενα πληρωμενο δολοφονο του ποδοσφαιρου,που με την ακριβεια χειρισμων μιας φονικης μηχανης εξουδετερωνει καθε τακτικη και καθε συστημα του αντιπαλου.Ειναι τοσο φονικος,που σχεδον σκοτωνει το ρομαντισμο του "τεχνιτη" που εχουμε ακουσει ξανα και ξανα να αναφερεται για τον Πελε ή το Μαραντονα.Ακομη κι ο Ζινταν,ο τελευταιος μεγαλος ηρωας της γενιας μου, που ηξερε κι αυτος δεκα οκαδες μπαλα,ηταν μερικα κλικ πιο αργος,πιο "ανθρωπινος",πιο τρωτος.Κι αυτο αναδεικνυε περισσοτερο την καταρτιση του(γιατι αν εισαι λιγο πιο αργος,το ματι του φιλαθλου προλαβαινει να την "χορτασει" την ντριμπλα,ή την οποιαδηποτε ενεργεια).Εδω εχουμε το φαινομενο ενος ποδοσφαιριστη βγαλμενου μεσα απο τον κοσμο της εικονικης πραγματικοτητας,του play station.Κινειται τοσο γρηγορα μεσα στο χωρο,σουταρει με τετοια δυναμη και ακριβεια αναμεσα απο οσουσδηποτε αντιπαλους, οργανωνει τοσο ρομποτικα και αλανθαστα τις επιθεσεις της ομαδας του,ωστε στο τελος ο χαρακτηρισμος του "τεχνιτη" φθινει,και δινει τη θεση του στην ορολογια "υπεροπλο". Εξαλλου,για παικτες τοσο ταχεις,δυνατους και ακριβεις στις ενεργειες τους,η τεχνικη καταρτιση-σε οποιον βαθμο κι αν την κατεχουν-περναει αναποφευκτα σε δευτερο πλανο. Το ιδιο ισχυει πχ για τον αλλο γιγαντα-αυτη τη φορα και με την κυριολεκτικη εννοια-απο τον κοσμο του μπασκετ,το Λεμπρον Τζειμς.Διαθετει τετοια σωματοδομη,τετοια μυικη δυναμη,τετοια αλτικοτητα,ωστε μπορει να καρφωσει στο προσωπο καθε αμυντικου. Τεχνικη σαφως και εχει,αλλα στην τελικη,πώς να την διακρινεις μεσα στο σωρο απο φυσικα προσοντα που βγαζει στο παιχνιδι του...

Το ενα ζητουμενο ειναι οτι σε μια εποχη που ηταν κοινη ομολογια η ελλειψη ηγετων και μεγαλων προσωπικοτητων-σε ολους τους τομεις της ζωης(στην πολιτικη σταματησε αυτο με τον Ομπαμα),μεσα απο τη γεννια των εικοσαρηδων αναδυονται τωρα ιερα τερατα του αθλητισμου (στους δυο προαναφερθεντες ας προσθεσουμε και τον απιστευτο Μπολτ,το Τζαμαικανο σπριντερ) που εκτος απο εξαιρετικα ταλαντουχοι και σοβαροι επαγγελματιες ειναι και σημαντικες προσωπικοτητες για το χωρο τους.Παρα το νεαρο της ηλικιας

Το αλλο ζητουμενο ειναι ο αγνος ενθουσιασμος του παιχνιδιου,που βλεπουμε στα ματια του Μεσσι καθε φορα που πανηγυριζει γκολ,αλλα κι οταν η ληξη του αγωνα τον βρισκει αγκαλια με την μπαλα-αντι να τρεχει σαν τρελος πανω-κατω το γηπεδο για να πανηγυρισει και να δοξαστει απο το πληθος.Αυτη την αγνη,παιδιαστικη χαρα που διακρινει τους μεγαλους αθλητες οταν ειναι σε επαφη με το αγαπημενο τους παιχνιδι,δεν θα καταφερουν ποτε να τη διαβρωσουν οι γραφειοκρατες της FIFA,οι πουλημενοι διαιτητες και παραγοντες,οι μανατζερ, οι χορηγοι,οι ψυχροι λογιστες κι ολος ο αλλος νοσηρος συρφετος που συνθετει την εικονα αυτου που λεμε "επαγγελματικος αθλητισμος".Ουτε οι δηλητηριωδεις ντοπες,ουτε οι δολοπλοκιες κι οι μικροτητες.