Ο τελευταιος στιχος του κομματιου του "Θεες Γοργονες" μπορει να περιγραψει ιδανικα το βραχυβιο-οπως αποδειχθηκε- περασμα του καταπληκτικου αυτου ανθρωπου απο τα καλλιτεχνικα μονοπατια, τουλαχιστον οσον αφορα τη δισκογραφια και γενικα την ευρειας απευθυνσης μουσικη. Εν "ριπη οφθαλμου",λοιπον, ο Μιχαλης Τουμπουρος βρεθηκε στη "μεση της πιστας", στο επικεντρο του μουσικου στερεωματος,και εξισου αναπαντεχα και αποτομα εξαφανιστηκε και παλι (αυτη τη φορα οριστικα).Πεθανε στις 3 Μαρτιου 2010 σε αυτοκινητιστικο δυστυχημα,ενω οδηγουσε τη μηχανη του.Ο Μιχαλης ηταν επιστημονας-εραστης της τεχνης,και θα περασει στην ιστορια ως τετοιος,καθως μολις κατορθωσε να κανει το ονειρο της επαγγελματικης ενασχολησης πραγματικοτητα(στα 50 του χρονια),η μοιρα δεν τον αφησε να το ζησει για πολυ...Για την ιδιαζουσα περιπτωση αυτου του συμπαθεστατου δημιουργου που εδω και καποιους μηνες μας κερδισε με τα κομματια του, παραθετω μια βιογραφια-συνεντευξη απο την Καθημερινη... http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_30/10/2009_335240
Το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ, «Μονολογώντας», είναι από εκείνους τους δίσκους που δεν κυκλοφορούν πια. Από έναν τραγουδοποιό που είναι φανερό ότι μάζευε για χρόνια υλικό και μάλιστα καλό, και ήθελε να τα πει. Ο,τι και να γίνει.
Το ενδιαφέρον στην περίπτωση του Μιχάλη Τούμπουρου είναι πως μέχρι φέτος τη δουλειά του λίγοι τη γνώριζαν. Κάποιοι φίλοι του στην Καλαμάτα που ζει και εργάζεται, στους οποίους έγραφε πάντα cd με τα καινούργια του τραγούδια. Ενα απ’ αυτά έφτασε ώς τη «Λύρα».
Ο Μ. Τούμπουρος βέβαια, αν και 50άρης, δεν πιέζεται από τον χρόνο. Δεν υπολόγιζε ότι θα κυκλοφορούσε τώρα τον πρώτο του δίσκο, αλλά ούτε είχε και καμιά ιδιαίτερη βιασύνη. Κύριο επάγγελμά του άλλωστε είναι η πυρηνική ιατρική.
Το διαγνωστικό του εργαστήριο όλοι το γνωρίζουν στην Καλαμάτα εδώ και πολλά χρόνια, όπως επίσης ότι ο γιατρός που τους ήρθε από την Ηπειρο είναι και καλλιτέχνης.
«Από παιδί ασχολούμαι με τη μουσική. Εκείνα τα χρόνια βέβαια ήταν δύσκολα. Δεν υπήρχε ούτε ωδείο για να σπουδάσω στην Αρτα. Μόνο γόνοι πλούσιων οικογενειών έφερναν θυμάμαι δάσκαλο από τα Γιάννενα για τα παιδιά τους. Μουσική δεν σπούδασα. Ερασιτέχνης μουσικός είμαι. Με σαγήνευαν όμως οι μελωδίες. Αυτό που με συνεπήρε ήταν οι τραγουδοποιοί. Με μάγεψε η δύναμη που μπορεί να έχει κάποιος. Να μπορεί με ένα όργανο και μια φωνή να πει δικά του πράγματα. Μου άρεσε και η μοναχικότητά τους. Αυτό ήθελα από νωρίς να υπηρετήσω».
Το πρώτο του τραγούδι δεν το θυμάται. Πάντως αυτό που τον συγκινούσε περισσότερο ήταν οι στίχοι. «Δειλά δειλά από τον λόγο ξεκίνησα. Για μένα το τραγούδι, κατά 50% είναι το τι λες». Ισως αυτό τον οδήγησε στο θέατρο. «Ηταν μια καλή αφορμή για να μη σταματήσω να γράφω». Εγραψε μουσικές για παραστάσεις, συνεργάστηκε με σκηνοθέτες στην Καλαμάτα και τη Ρόδο για περισσότερα από 15 έργα και σε κάποια από αυτά εμφανίστηκε ως ηθοποιός.
Παραγγελία
«Αυτό μου έδωσε μια άλλη οπτική των πραγμάτων. Πειραματίστηκα επίσης σε κάτι που δεν φανταζόμουν ότι θα ήταν γοητευτικό. Την παραγγελία. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος έχει μια φυσική τροπή στη μηδενική ισορροπία, δηλαδή να κάθεται. Εγώ δημιουργώ συνθήκες τέτοιες στη ζωή μου ώστε να μην τεμπελιάζω. Αναλαμβάνω υποχρεώσεις παρότι δεν έχω χρόνο και ύστερα ανακαλύπτω ότι τελικά πάντα υπάρχει για κάτι που θέλουμε πολύ».
«Δεν μπορώ αλλιώς»
Ο Μιχάλης Τούμπουρος το 1991 συμμετείχε στους «Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού» του Μάνου Χατζιδάκι που έγιναν στην Καλαμάτα κερδίζοντας το τρίτο βραβείο. Από το 1994 έως σήμερα η μουσική για το θέατρο τον κέρδισε περισσότερο, με μια διακοπή το 2006 που εμφανίστηκε στο «Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης». Πριν από λίγους μήνες, τραγούδι του συμπεριέλαβε και ο Μανώλης Μητσιάς στον τελευταίο του δίσκο.
«Τραγούδια γράφω γιατί δεν μπορώ αλλιώς. Είναι τρόπος ζωής. Ακόμη και στον δρόμο συλλέγω εικόνες. Η ιατρική είναι το βιοποριστικό μου επάγγελμα».
Οι ασθενείς του πάντως έχουν συνηθίσει τη διπλή του ιδιότητα. «Ενα κομμάτι του χώρου της πυρηνικής έχει βαριά περιστατικά. Ανθρώπους που έχουν καρκίνο και άλλες ασθένειες. Γενικά το κλίμα είναι βαρύ. Βλέπω τους ανθρώπους από την ευάλωτη πλευρά τους γιατί όλοι μπροστά στο θάνατο είμαστε αλλιώς. Μέσα σε αυτό όμως το ζοφερό κλίμα, οι ασθενείς πάντα ρωτούν αν γράφω κάτι νέο».
Ηδη έχει έτοιμα 20 τραγούδια για την επόμενη δουλειά που θα ξεκινήσει γύρω στον Φεβρουάριο. Ως τότε «μονολογεί» με τα ιδιαίτερα τραγούδια του και τη χαρακτηριστική φωνή του.
Δειτε κι αυτη τη συνεντευξη...
"Ο αρμος μεταξυ ιατρικης και μουσικης ειναι πως και οι δυο τους προσπαθουν να ξορκισουν το θανατο..."
Καλο ταξιδι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου