Κορνήλιος Καστοριάδης - Chris Marker, 1989

Ας υπάρχει αυτό εδώ:

"Αγαπητό 2016,

Aν ήσουν χρώμα θα ήσουν σάπιο μήλο.

Αν ήσουν μήλο θα ήσουν και πάλι σάπιο μήλο.

Αν ήσουν φαγητό θα ήσουν το δεν-ξέρω-τι-πράγμα-είναι-αυτό-αλλά-δεν-το-βάζω-στο-στόμα-μου.

Αν ήσουν συμμαθητής θα ήσουν αυτός που πήρε πολύ σοβαρά τη δουλειά του απουσιολογίου δίνοντάς μας άλλοθι να σε σιχαινόμαστε (κάτι το οποίο συνέβαινε έτσι κι αλλιώς). Δικαιωθήκαμε όταν πήγες στη Βουλή των Εφήβων και μίλησες για την πατρίδα, την εκκλησία και πάνω απ’ όλα υγεία. Είσαι ο θείος που πάντα υποψιαζόμαστε, αυτός που λέει «εγώ θα κάτσω εδώ με τη νεολαία».

Αν ήσουν στιγμή της ημέρας θα ήσουν η στιγμή που ανάβουμε το τελευταίο τσιγάρο μέχρι με την πρώτη ρουφηξιά να ανακαλύψουμε πως το ανάψαμε από το φίλτρο.

Αν ήσουν καθημερινή κουβέντα θα ξεκίναγες με το «Εγώ δεν είμαι ρατσιστής αλλά…».

Αν ήσουν ποίημα σίγουρα θα είχες γραφτεί στο facebook, αν ήσουν όχημα θα ήσουν καμένο τρόλεϊ για πολιτικούς λόγους.

Αν ήσουν γενέθλια σίγουρα θα έπεφτες 29 Φεβρουαρίου και θα γιόρταζες μία κάθε 4 χρόνια.

Αν ήσουν τραγούδι θα σε παίζαμε ανάποδα για να ανακαλύψουμε τα σατανιστικά σου μηνύματα, αλλά το μόνο που θα ακουγόταν εκεί θα ήταν η Μαρινέλλα να τραγουδάει κανονικά.

Αν ήσουν ποτό ήδη έχουμε τυφλωθεί εξαιτίας σου, αν ήσουν αμαρτία σε θάψαμε κάπου στη Σιβηρία και αν είσαι το τελευταίο κομμάτι πίτσας ήδη μου έπεσες από τα χέρια.

Ω 2016, και η χειρότερη στιγμή σου είναι η διαπίστωση πως είσαι μια χρονιά από το μέλλον μας και όχι από το παρελθόν μας."

Θωμάς Τσαλαπάτης

[σσ αντι Υστερογραφου, ας παραθεσω μια ευστοχη παρατηρηση του Τσαλαπατη - απ' το ιδιο αρθρο - για το "πλαστικο πενθος" των  (ουκ ολιγων)  επωνυμων εκλιποντων του 2016:

"Είναι αυτή η μονομερής οικειότητα που ακόμα και στον μονόδρομό της παύει, αυτή η αμήχανη θλίψη που βασίζεται σε μια φαντασιακή σχέση η οποία τώρα αποκαλύπτεται και ταυτόχρονα μεταμορφώνεται –χωρίς να αλλάζει– σε παρελθόν."]

Facts are facts...

Οι αληθειες που αρνουνται ν' αποδεχθουν/ να εκφερουν στο δημοσιο λογο τους/ ν' αλλαξουν, ως κυβερνηση, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Οχι επειδη ειναι "αριστεροι", μα επειδη ειναι ψευτες, καιροσκοποι κι ανευθυνοι.

ΗΠΑ: Οταν η ονειρωξη των μικροαστων βγαζει προεδρο...

   [Κι ενα ενδιαφερον "εγχειριδιο" (για να γινετε πλανηταρχης), εδω:

   https://www.youtube.com/watch?v=_aFo_BV-UzI&t=1s]

Οταν ολοι οι παλιοφιλοι σoύ φωναζουν απο μακρια:

                [Ηταν ενα ποστ για τον, προωρο, χαμο του ταξιαρχου Παττακου - και επ' ευκαιρια της    
                αναδειξης της αντιχουντικης δρασης της Εκκλησιας, εκ μερους του μακαριοτατου Ιερωνυμου...
                RIP!]

Η Φυγοκεντρος ποσταρει Αδωνι...

    Enjoy!!

[Παρεμπιπτοντως, δειτε κι αυτο. Ειναι αποκαλυπτικο για τη φυση (και τις παθογενειες) της Πολιτικης:
https://www.youtube.com/watch?v=J0OBkdcUcQ4]

(Αναδημοσιευση απο Athens Voice)

Η Ελλάδα είναι μια χώρα με τεράστια παραγωγή παραμυθιών. Είναι δηλαδή μια χώρα παραμυθένια. Κάποιοι λένε ότι είναι μια χώρα για τα πανηγύρια, αλλά αυτές τις ανθελληνικές απόψεις δεν θα ήθελα να τις συζητήσω, παρότι η παραγωγή πανηγυριών είναι όντως τεράστια, όχι όμως τόσο μεγάλη όσο η παραγωγή πανηγυρτζήδων.

Το θέμα είναι πως εξαιτίας της υπερπαραγωγής παραμυθιών δεν υπάρχει αρκετός χώρος για την πραγματικότητα που −δυστυχώς− είναι λιγότερο γοητευτική και προσφέρει και λιγότερες δικαιολογίες για παπαριές, όπως χυδαία κάποιοι χαρακτηρίζουν τους αγώνες του αδούλωτου λαού μας για θέση στο δημόσιο.

Επιτρέψτε μου να σας παρουσιάσω μερικά από τα παραμύθια που κυκλοφόρησαν με αφορμή τη διαδικασία ελέγχου της ενημέρωσης από τον Νικόλαο Παππακό, γνωστή και ως διαδικασία αδειοδότησης. Καθώς θα διαβάζετε παρακαλώ να έχετε στο νου σας πως, όσο χυδαίος και αδίστακτος κι αν είναι ένας παραμυθάς, δεν έχει αυτός τη μεγαλύτερη ευθύνη. Τη μεγαλύτερη ευθύνη την έχουν αυτοί που ψάχνουν παραμύθια να πιστέψουν.

Το κλείσιμο των καναλιών είναι αντίστοιχο με το μαύρο στην ΕΡΤ 

Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον παραμύθι που επαναλαμβάνουν διαρκώς οι παρατρεχάμενοι του Νικολάου του Παππακού, αν και κάποιος θα πρέπει να τους πει πως η προσπάθεια ταύτισης με την κυβέρνηση Σαμαρά ίσως να μην είναι η καλύτερη δυνατή επικοινωνιακή τακτική.

Στην πραγματικότητα, το «μαύρο στην ΕΡΤ» δεν έχει καμία σχέση με το κλείσιμο των ιδιωτικών καναλιών ή με κανένα άλλο κλείσιμο γενικότερα. Η κυβερνητική τηλεόραση ποτέ δεν έκλεισε. Απλώς σταμάτησε να εκπέμπει. Για να το πω διαφορετικά και να κάνω και μια μικρή αναφορά στις χτεσινές αποκαλύψεις, η ΕΡΤ σταμάτησε να παίζει αλλά όχι να τον παίζει. Μετά από λίγο ξαναξεκίνησε τις εκπομπές της, έχοντας περιορίσει κάπως (πολύ λίγο) το κτηνώδες μέγεθός της. Αντιθέτως, το κλείσιμο των ιδιωτικών καναλιών είναι κανονικό κλείσιμο και για πάντα.

Το «μαύρο» στην ΕΡΤ, που τόσο συγκλόνισε τη Ζωή την Κωνσταντοπούλου και τη Ραχήλ την Μακρή, το αποφάσισαν τα αφεντικά της. Το κλείσιμο των ιδιωτικών καναλιών δεν το αποφάσισαν τα αφεντικά τους, αλλά τα αφεντικά της ΕΡΤ.

Οι δημοσιογράφοι των ιδιωτικών καναλιών δεν έκλαψαν όταν έκλεισε η ΕΡΤ

Η κυβερνητική τηλεόραση είναι ένας τεράστιος οργανισμός που βασικό σκοπό της λειτουργίας του (πριν ακόμα κι από τη διάδοση της κυβερνητικής προπαγάνδας) έχει την καταπολέμηση της ανεργίας στους δημοσιογράφους και τους τεχνικούς της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου. Ιδιαίτερα αυτών που έχουν μια συμπάθεια σε ένα ή (αν είναι του πλουραλισμού) περισσότερα κόμματα. Γι’ αυτό ακριβώς χρειάζεται και πολλά κανάλια. Πολύ ευχάριστο αν είσαι τεχνικός ή δημοσιογράφος −άρα πολύ ευχάριστο και για μένα− αλλά όχι και τόσο αν είσαι το κορόιδο που πληρώνει το λογαριασμό. Κατά συνέπεια το κλάμα των δημοσιογράφων ήταν δεδομένο, ήταν γοερό και εντελώς αναντίστοιχο του αριθμού των ανθρώπων που παρακολουθούν τα προγραμμάτα της ΕΡΤ1, της ΕΡΤ2 και του τμήματος προσλήψεων Θεσσαλονίκης, γνωστό και ως ΕΡΤ3. Συνοδεύτηκε δε από πολυήμερες απεργίες στον τύπο καθώς, σύμφωνα με το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, ο καλύτερος τρόπος να διαμαρτυρηθείς για μια κυβερνητική απόφαση είναι να σταματήσεις τις δημοσιογραφικές εκπομπές των ιδιωτικών καναλιών.

Τα ιδιωτικά κανάλια ήταν παράνομα 

Αν τα ιδιωτικά κανάλια ήταν παράνομα, δεν θα χρειαζόταν ο Νίκος ο Παππακός να φτιάξει νόμο. Θα μπορούσε να εφαρμόσει αυτόν τον οποίο τα κανάλια παραβίαζαν (φαντάζομαι πως, ακόμα και στη συριζαϊκή διάλεκτο, «παράνομο» είναι ακόμα κάτι που παραβαίνει έναν υπάρχοντα νόμο και όχι κάτι που απλώς δυσαρεστεί την κυβέρνηση και τους ψηφοφόρους της). Θα έπρεπε να τα τιμωρήσει σύμφωνα με τις προβλέψεις του νόμου και στη συνέχεια να επιδιώξει την εφαρμογή του. Καταλαβαίνω πως για έναν ασυμβίβαστο επαναστάτη η εφαρμογή νόμου άλλων κυβερνήσεων είναι ένα απεχθές εργαλείο καταπίεσης, αλλά ίσως να μπορούσε στην περίπτωση αυτή να γίνει μια εξαίρεση. Όχι τίποτε άλλο αλλά, αν η κυβέρνηση άφησε επί ενάμιση χρόνο τα κανάλια να παρανομούν εν γνώσει της και, σα να μην έφτανε αυτό, τα στελέχη της λάμπρυναν με την παρουσία τους τα στούντιο των παρανόμων, μπορεί κάποιος να την πει και συνεργό.

Η κυβέρνηση εξασφάλισε 246 εκ. από τις άδειες 

Στην πραγματικότητα το μόνο που εξασφάλισε η κυβέρνηση είναι μια υπόσχεση ότι θα πάρει 246 εκατομμύρια στα επόμενα χρόνια. Από αυτά θα πρέπει να αφαιρέσουμε τα ποσά που θα μπορούσε να πάρει αν έδινε σε όλα τα κανάλια άδεια με μικρότερο τίμημα, τους φόρους και τις ασφαλιστικές εισφορές 10 ετών των καναλιών που τελικά θα κλείσουν, τους φόρους και τις ασφαλιστικές εισφορές 10 ετών των εργαζόμενων που θα μείνουν άνεργοι, τα λεφτά που θα δοθούν στους άνεργους είτε ως επίδομα ανεργίας είτε ως επιδότηση που υποσχέθηκε ο Κατρούγκαλος υπουργός, καθώς και τα χρήματα που θα χαθούν από τις συνεργαζόμενες με τα κανάλια εταιρίες.

Δεν πρέπει να μένουν πολλά από τα 246, αλλά όσα και να είναι ελπίζω ο Αλέξης ο Φούιτ να τα βάλει σε καλή μεριά. Γιατί ο καιρός περνάει και ο αριθμός των ανθρώπων που πιστεύει στα παραμύθια του γίνεται όλο και πιο μικρός. Δεν ξέρω αν μικραίνει και ο αριθμός των ανθρώπων που πιστεύει στα παραμύθια γενικά. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία και μπράβο της.

Σαν σημερα

Συγκροτημα Λαμπρακη, για Παναγουλη...

ATTACHMENT:


O κυρ-Σταυρος φωτογραφιζεται με αποστολη της Χουντας, στην Κινα (1973)

(LOL!)

"Κομανεντσιές"....

Κι αυτο:
https://www.youtube.com/watch?v=2poDa5KeSao

"Η δημοσιογραφια οπως επρεπε να ειναι"...

Ας δουμε τωρα και τον ηγετη (εκλογες Ιανουαριου του '15), απο πρωτο χερι:

Και τους παρατρεχαμενους...

Για να τελειωνουμε την (ασκοπη, κανιβαλιστικη) "διαβουλευση" περι συμφωνων συμβιωσης, υιοθεσιων απ' τους gay κλπ...

Βεβαια, KKE (μαζι με τη λεσβια "συνεργαζομενη"!)  και Χ.Α. εχουν αντιθετη γνωμη απ' του CK:
https://www.youtube.com/watch?v=J77YhHv1y0E
https://www.youtube.com/watch?v=BbCsKzhDCac

Περαστικα τους...



+ ATTACHMENT

Εξαιρετη παρεμβαση Αμυρα (σε υφος counter - populism που, ενιοτε, ειναι ο,τι πρεπει):
https://www.youtube.com/watch?v=o1s7Lo7bQbs

ΥΓ: 
Ουδεμια περαιτερω σχεση θελω να 'χω με το συγκεκριμενο βουλευτη Ποταμιου...

+ ATTACHMENT

Η εξισωση ενος failed state:

(Συριζας ΕΚΜ, με κρεμαλες)  +  (γεροντα - η - ευχη!)  +  (Χάιλ)

Αθροιστικα, κοντα στο ημισυ του εκλογικου σωματος...

Eνδιαφερον κειμενο που πετυχα τυχαια...

ΠΟΛΕΜΗΣΤΕ ΤΟΝ ΡΕΑΛΙΣΜΟ 

Ο Πατησιώτης νεαρός με το ψευδώνυμο Μπράϊαν Ομπλίβιον συλλήφθηκε στο ολιγόλεπτο διάλειμμα της ταινίας "Ανεξέλεγκτες Καταστάσεις" του Κεν Ρασελ στις τουαλέτες του σινε Aστυ. Στα όνειρα του, ο πατέρας του ηταν επαγγελματίας κασκαντέρ με ενσωματωμένα μέταλλα στον θώρακα και ηλεκτρικό τρυπάνι στη θέση του πέους και η μητέρα του κομπάρσος κώλος στις γυμνές σκηνές όλων των ηλιοκαμμένων σταρ του Χόλυγουντ μετρώντας πάνω απο χίλιες πλαστικές επεμβάσεις στην επιφάνεια των γλουτών.

Τα πρωινά του Σαββάτου συνήθιζε να μαζεύει τους συμμαθητές του απ'την Γκράβα στο σπιτι ,να δείχνει το βίντεοκλιπ των Whitesnake , "Is this love" και να περηφανέυεται οτι είναι το γαμήλιο βίντεο των γονιών του. Ο Μπράϊαν μεγάλωσε μέσα σε κινηματογραφικά γυρίσματα, έπαιζε κρυφτό στις μουβιόλες και μονόζυγο στα σηκωμένα πεη των πορνοσταρ στις κολασμένες βίλες της Σαντα Μόνικα, έκανε δώρο βραχιόλια απο αρνητικό φιλμ στην μεταλλαγμένη Αρουντέλ που ζούσε στην υπόγεια διάβαση της Λένορμαν και ήδη απο τα εξι του χρόνια μπορούσε να απαριθμήσει τις οκτώ ταινίες που κέρδισε Οσκαρ η Ηντιθ Χεντ.

Η σκοτεινή αίθουσα ήταν η δική του εκκλησία μιας και ποτέ δεν πίστεψε σε Θεό και η αιματηρή του φαντασία ήταν η δική του ιδεολογία μιας και ποτέ δεν πίστεψε σε κάποιο πολιτικό Δόγμα. Οταν σκοτωσαν τον Θεό ο πατέρας του, γιος κληρικών, έπεσε σε κατάθλιψη μην μπορώντας να πάρει το βλέμμα του απο το νεον εικονοστάσι με τις ξεθωριασμένες οικογενειακές φωτογραφίες και το καντήλι που βρώμαγε καμφορά.

Οταν διελύσαν την Σοβιετική Ενωση η μητέρα του, κόρη κομμουνιστών, έπεσε σε κατάθλιψη ακούγοντας σε επανάληψη μέρα νύχτα τους πολύωρους λόγους του Φιντέλ Κάστρο που είχε σε αριθμημένες κασέτες απο το 1 μέχρι το 100 και φύλαγε στην ατσαλένια κάψουλα με τα παράσημα του Χρουτσόφ απο την εποχή της αποσταλινοποίησης και τους κάλυκες που έβγαλαν απο το κουφάρι του πατέρα της πάνω στο Γράμμο. Τωρα πια στην ενηλικίωση, ο Μπράϊαν Ομπλίβιον, περήφανος που μπορεί να απαριθμήσει με χρονολογική σειρά όλη την φιλμογραφία του Γούντι Αλεν ένιωσε την δική του κατάθλιψη όταν συνηδειτοποίησε τα ψέματα που του είχε πει για την ζωη ο κινηματογράφος . 

"Σημασία δεν έχει κάτι να είναι ρεαλιστικό. Σημασία έχει να ειναι ενδιαφέρον" , είχε πει ο Στάνλευ Κιούμπρικ και ο Μπράϊαν που πια κοιτούσε μόνο μέσα απο οθόνες για να έχει ορθογώνιο πλαίσιο η αγάπη του και να προστατεύεται απο τις κομμένες σκηνές της ζωής η τρυφερή του ψυχή , έγραψε το τσιτάτο στον μελλοντικό του επιτύμβιο και αποφάσισε να πολεμήσει στο πλευρό του σινεμά του φανταστικού με αρχιστράτηγο τον Καπετάν Μελιές ,στην τιμημένη μεραρχία των Τούγκο Τούγκο, ενάντια στον ρεαλισμό που το μόνο που κάνει είναι να λέει ψέματα και να δηλητηριάζει τις συνειδήσεις. Ο πόλεμος αυτος θα κρατήσει για πάντα, σκέφτηκε και άρχισε να φτιάχνει χιλιάδες κολατσιά με γραβιέρα και σαλάμι αέρος για να μην πεινάσει ποτέ στα χαρακώματα.

Οι μισοί άνθρωποι πάντα θα ψάχνουν να βρουν την αλήθεια με τα μάτια τους και οι άλλοι μισοί με την καρδιά τους ,σκέφτηκε και χωρίς δεύτερη κουβέντα έφερε το πυρωμένο σίδερο στα μάτια του για να σιγουρευτεί οτι θα είναι πάντα με τους δεύτερους. Όλοι οι ήχοι έσβησαν απότομα μια Τρίτη πρωι. Οι θάλασσες είχαν εξαφανιστεί απο το προηγούμενο βράδυ, λες και κάποιος τις έκλεψε και τις πήρε μαζί του σε κάποια καλύβα μέσα στο δάσος.

Υπήρχαν κουνελότρυπες στην άσφαλτο επι της Πανεπιστημίου που οδηγούσαν σε μυαλά λογοτεχνών των περασμένων αιώνων .Ο ήλιος είχε κολλήσει στο ίδιο σημέιο εδώ και μέρες προκαλώντας αυχενικά στους τουρίστες . Ο Μπράϊαν σήκωσε το κρεατένιο πιστόλι και το έστρεψε προς τον κρόταφο του ανώνυμου τουρίστα επαναλαμβάνοντας "ζήτω η νέα σάρκα, ζήτω η νέα σάρκα ". 

The Boy

Οταν η Φυγοκεντρος παραθετει Αδωνι...

...κατι δεν παει ΚΑΘΟΛΟΥ καλα!

Ωστοσο, το βιντεο που παιζει στο 26' (δυστυχως, η τεχνολογια δεν μου επιτρεπει να επισημανω χρονο, στο κατωθι embedded) θα περασει στην αιωνιοτητα:

Αναλγητοι (του παλιου), κοινοι κλοουν (της ελπιδας), σουρεαλ μισανθρωποι (του ψεκασμου), μαχιμοι θιασωτες της βιομηχανικης (ή/και manual, με στιλετα) γενοκτονιας...

Ο σοφος ΜΑΣ (κατα διατυπωση παπαδων και ΣΥΡΙΖαιων...) λαος ενισχυσε περαιτερω τους μαχαιροβγαλτες, ενεταξε γραφικους ριπτες καρκινων στο Κοινοβουλιο, διεσωσε + κατεστησε συγκυβερνητες, τους αλλοπροσαλλους ψεκασμενους μισανθρωπους, απετρεψε (μετα βδελυγμιας!) ενα σχημα τεχνοκρατων, διατρανωσε την πιστη του στον φαιδροτερο, παθολογικα μυθομανη και πιο ΑΣΧΕΤΟ Ελληνα πρωθυπουργο ολων των εποχων.

Οσο για τα μιντια, τους "εγγυητες" της Δημοκρατιας, και "4η εξουσια", επισυναπτεται σχετικο tweet  (υπενθ: λιγες μονο ωρες μετα απ' την ληψη πολιτικης ευθυνης για ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ).

Περαστκά!

-Και του χώνω μια με το μαχαίρι και φρακάρει στη σπλήνα του και το τραβάω και δεν βγαίνει -Χαχαχα απίστευτη φάση Ηλία pic.twitter.com/a8vgjnXR2X

— Ντίμαργκ (@dimmarg) September 21, 2015

Σε αναζητηση "κυβερνωσας"

Ερώτηση:

Είναι σε θέση να κυβερνήσει (όχι πελαγοδρομήσει, κατέχοντας την εξουσία - ως ότου ανατραπεί) η Αριστερά; Κι αν ναι, είναι σε θέση να το πράξει δίχως να εκφυλιστεί σε μπάτσο (Κίνα, ΕΣΣΔ και δορυφόροι αυτής, Μ. Ανατολή – B. Αφρική), ή απλό τσιλιαδόρο μικροσυμφερόντων (Ελλάδα, Λ. Αμερική), ή… neoliberal Δεξιά (μετά-Schröder SPD, Labour Party του 3^ου δρόμου και της σταυροφορίας στο Ιράκ);

Και οι τρεις άνωθεν εκδοχές -δυσφήμισης της-  Αριστεράς έχουν κοινό παρανομαστή τον αυτοπροσδιορισμό «Σοσιαλ-».

Σεβαστό.

Ας δούμε τι μάθαμε - από πρώτο χέρι - προσφάτως:

Ο πυκνός πολιτικός χρόνος μεταβολίζει «προσαρμογές» (κυβιστήσεις), ωριμάνσεις, συνειδητοποιήσεις - Όχι τόσο για την κοινωνία, όσο για τους μνηστήρες, ή ασκούντες, την Εξουσία και, άρα, την -πεπερασμένη της- λογιστική. Εξ ου και όλα τα στάδια ενός (όχι ακριβώς ευρωπαϊκού - περισσότερο λάτιν, μαζί με «Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης») Σοσιαλιστικού Κόμματος, απ’ το ’74 ως τώρα, συμπυκνώθηκαν στα 3, μόλις, χρόνια ανάβασης της ανανεωτικής - νεοκομμουνιστικής Αριστεράς στην εξουσία:

 * Η «Επανάσταση», που ’γινε «Αλλαγή», που ’γινε «Μεταρρύθμιση», ή «Προγράμματα Σταθεροποίησης/Προσαρμογής (sic)».

  * Το, πάγιο, υπερκομματικό (αν και εμβληματικότερα εκφρασμένο εν έτει ’09) «Λεφτά υπάρχουν!», σε: «Εάν υπάρχει εναλλακτική (σσ  ως προς το Μνημόνιο), να διώξουμε τους τροϊκανούς!», σε: «Εάν πηγαίναμε στη δραχμή, θα υπέφεραν οι ασθενέστεροι…», και, συνεπώς: «ΔΕΝ - Υπάρχει - Εναλλακτική!»

   * Το «έξω οι βάσεις» (καθότι «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο» κλπ…), που κατέληξε σε «Μεσογειακά Ολοκληρωμένα» (ή «πακέτο Γιούνκερ», αντίστοιχα), με «ευχαριστούμε την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών», για κλου!

Ένα κόμμα που δεν αναγνώριζε το Χρέος και θα το κούρευε μονομερώς, που απέρριπτε τον ισοσκελισμένο προϋπολογισμό (χωρίς, περιέργως ν’ αναφέρεται, σε έξοδο από το Ευρώ – πράγματα ασυμβίβαστα, για το ‘12…), που απέρριπτε, κάπου-κάπου, το αστικό Δίκαιο σαλπίζοντας «Ντου» (νωπές οι μνήμες από Δεκέμβρη, Κερατέα, Χαλκιδική), ενηλικιώθηκε. Έγινε, και αυτό… κυριλέ!

Βέβαια, ακόμη και τώρα, η πλειονότητα της Κ.Ε, και μια μασίφ κοινοβουλευτική «φράξια», επιζητούν τη ρήξη:  Έξοδο απ’ το πλαίσιο κανόνων της Ε.Ε., της Ευρωζώνης και, εν πολλοίς, της ελεύθερης οικονομίας (σσ: δεν νοείται τέτοια δίχως τράπεζες, μ' έλεγχο συναλλάγματος, «επιτροπές εισαγωγών», αποκοπή απ’ τον ομολογιακό δανεισμό, δελτία τροφίμων για μεγάλο τμήμα του πληθυσμού… έστω προσωρινά, μέχρι ν’ αντιπαρέλθουμε το υποτιμητικό «U», για να παγιωθεί μία κάποια ισοτιμία). Επιπλέον, αμφισβήτηση της γεωστρατηγικής μας (απ’ την εξόντωση του ΔΣΕ κι εντεύθεν) «ροπής» - ή, για να είμαστε ακριβολόγοι… υποτέλειας.

Ένα Grexit δεν θα ’ταν πανάκεια, ίσως, δε, να συνεπαγόταν και βραχυπρόθεσμο όλεθρο, αλλά, εν πάση περιπτώσει, θα ήταν «αριστερό»!/ Έστω ως αντίσταση σ’ ένα (βάναυσο κι ανορθολογικό) σύστημα μονεταρισμού, προτεσταντικής ηθικής, τιμωρητισμού, που ’χει αγκαλιάσει την Ευρωζώνη - υπονομεύοντας κάθε «σύγκλιση».

Απ’ την άλλη, θα ευνοούσε τη μαύρη αγορά, από συμπολίτες μας μ’ εκπατρισμένα, ή καταχωνιασμένα σε θυρίδες – κήπους – πατάρια…  ευρώ, εις βάρος των αδυνάτων [ Κάπου εδώ, καταλαβαίνω και σέβομαι τη στάση του ΚΚΕ – την οποία χωλαίνει χαρακτηριστικά να «πουλήσει» (να επικοινωνήσει, δηλαδή, στον κόσμο ότι: Grexit δίχως κρατικομονοπωλιακό έλεγχο, θα συνεπαγόταν (και) πλιάτσικο…), με αποτέλεσμα ν’ ακούγεται αντιφατικό. Και να λοιδορείται/ Απ’ την άλλη, μια δραχμική οικονομία θα δίψαγε για το, άφθονο, συνάλλαγμα που ’χει ρεύσει, εν μέσω κρίσης, από ELΑ και Ευρωσύστημα - Άρα γιατί να εξοριζόταν σε τράπεζες του εξωτερικού, μ’ έναν αντίλογο… ηθικό; Μιλάμε για πάμπολλα δισ. που θα ‘χαμε, ανεπιστρεπτί, αρπάξει απ’ τους (θου Κύριε) «κουτόφραγκους», με το που σήμαινε το κανόνι και φούνταραν οι τράπεζές μας… Άρα, τι θα επέτασσε μια «αριστερή διακυβέρνηση», ως προς αυτά;

Το ερώτημα ΔΕΝ είναι ρητορικό. Απευθύνεται σ’ όλους μας.]

Όπως και να ‘χει, η, πάντοτε συντηρητική, κυρίαρχη μάζα, παρά το ενστικτώδες ΟΧΙ της, ξόρκιζε κάθε υπόνοια περί Δραχμής -  δείχνοντας 80% - 85% προτίμηση στο τωρινό status quo (βέβαια στα ίδια γκάλοπ, το ΝΑΙ προηγείτο οριακά – ας μην το ξεχνάμε κι αυτό).  Η ίδια μάζα, που στραβώνει με ρητορικές «αλληλεγγύης», «ανοιχτών συνόρων», «δημοσίων αγαθών», «αγώνων του Λαού ΜΑΣ (σσ έλεος)», ή «κινημάτων»… και, μπολιασμένη απ’ τα media και την ιδεολογική ηγεμονία (όχι, βέβαια, της Αριστεράς - όπως φαιδρά αναμασάται στα πάνελ - αλλά του κέρδους, του ατομικισμού, του ανταγωνισμού) γυρεύει κάτι σαν «τίμιο ΠΑΣΟΚ» γι’ αποκούμπι της:

Ένα σχήμα ακομπλεξάριστο προς το «επιχειρείν», με minimum αλλά υπαρκτό κράτος πρόνοιας, μετριοπαθές κοινωνικά (συντεχνίες, εκκλησία, δήμοι, άμυνα, μεταναστευτική - μειονοτική πολιτική… όλα στο περίπου, ή στο «βλέπουμε», ή στις καλένδες), προσκολλημένο στην Ευρωζώνη, ημι-αστικό («καταγγελτικό», αλλά με τη ρέγουλα του «μεσαίου χώρου» , θεσμικό και, ει δυνατόν, σε κάποια απόσταση απ’ τα τζάκια), που θα ελέγχει με χρηστό τρόπο τον κορβανά. Που δεν θα υποθάλπει, ξεδιάντροπα, τα κρούσματα διαφθοράς…

Αν ορίζαμε το προαναφερθέν κολλάζ ως «Κυβερνώσα Αριστερά», δεν θ’ απαιτούσαμε παρά μια μέση («τυπική») ευρωπαϊκή διακυβέρνηση! Ακόμη κι αν μεγεθύναμε τις πολιτικές πρόνοιας, εις βάρος του πλουτισμού (άρα, μεγαλύτεροι, κλιμακούμενοι φόροι), δεν θα θίγαμε, καν, την Ευρώπη του ’60, ή τη Σκανδιναβία του σήμερα. Άσε που εκεί προπορεύονται σ’ επίπεδο κοινωνικό άρα - εάν υποτεθεί πως εκχωρούμε τον «κοινωνικό φιλελευθερισμό» και τα δικαιώματα στην (ευρύτερη) Αριστερά - οι τύποι κατατάσσονται… αριστερότερα!

Εν τέλει, τι πάει - και τι μπορεί - να πει «Κυβερνώσα Αριστερά»;

Ολοκληρωτικά, γραφειοκρατικά γρανάζια, που απομονώθηκαν (ποιος ξεχνά το χαφιεδιλίκι του Ceausescu, τα μπούνκερ της Αλβανίας, τις μονομερείς εθνικοποιήσεις της Κούβας, τη… δακρύβρεχτα σουρεαλιστική κηδεία του Kim Jong-il), αντί να ελιχθούν; Που έχασαν το τρένο της οικονομικής, πολιτιστικής, επιστημονικής προόδου;  

Ή μήπως οι φιλότιμες, βραχύβιες φούσκες, τύπου Blum ('36), Azaña ('36), Allende ('70);  

[Μπορείς να ’σαι  χρήσιμος, δίχως ένστικτο αυτοσυντήρησης κι εσωτερική συνοχή; Φιλολαϊκός, με την (ιδιωτική, ή και κρατική) οικονομία σου να παραπαίει;]

Ή μήπως αλχημιστικές νομισματικές πολιτικές, υπερπληθωρισμός, ανορθολογική διαχείριση πόρων - προσωπικού, εν ονόματι της πολιτικής (βλ. PDVSA); Ο Chavez, σ’ αντίθεση με τους προαναφερθέντες, επιβίωσε πολιτικά, ΑΠΟΤΥΓΧΑΝΟΝΤΑΣ οικονομικά.

Ή μήπως, για να ’ρθουμε και στα καθ’ ημάς:

Ανορθόδοξα - ατεκμηρίωτα προεκλογικά «πλάνα», με χάιδεμα των ελίτ (βλ. γιατροί - φαρμακοποιοί – βιομήχανοι του φαρμάκου); Κατάλυση ανεξάρτητων αρχών, αξιοκρατίας (όχι πως προϋπήρχε, για φίλους και συγγενείς…), αξιολόγησης (είχε, εκφυλισμένα, αλλά και χασάπικα, επιχειρηθεί από 3^ης γενιάς πολιτευτές) – με τον ερχομό στο γκουβέρνο;  Ή μήπως ερημωμένα παραθαλάσσια φιλέτα και τόνους σκουπιδιών, που – φευ! - δεν βρέθηκαν στα νύχια της «Αγοράς», και μαραζώνουν μ’ αξιοπρέπεια; Ή μήπως ανέξοδο (κι επιζήμιο) εθνικισμό, υπό την ταμπέλα «αδικία»;  Μαζί με μια κυνική, ανιστόρητη, καιροσκοπική, συνύπαρξη με τον απόπατο της Δεξιάς;

Ίσως όλα τα παραπάνω.

Ίσως και τίποτα (Εξουσία = Επιβολή, ιεραρχία/ Αριστερά = Ελευθερία, ισότητα, ισοπολιτεία… Άρα, πράγματα ασύμβατα. Τι καθόμαστε και σκαλίζουμε τώρα;)

Παρεμπιπτόντως, ο νεοφώτιστος βουλευτής -και, νυν, μνημονιακός- Κυρίτσης, ομολόγησε, με γνήσια συντριβή, ότι: «άνθρωποι που αντέχουν στο ξύλο και τα χημικά, που δίνουν τα πάντα για το κίνημα και είναι αλληλέγγυοι, απλώς ΔΕΝ μπορούν να κυβερνάνε.»

ΥΓ:  Ο Λένιν πάντως, εξάσκησε επαναστατική, προοδευτική  (αν και, όχι φιλελεύθερη ή δημοκρατική – έννοιες που, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι, σώνει και καλά, ταυτόσημες) εξουσία, κατά τρόπο βιώσιμο (όχι απλώς δεν τον «έφαγαν», αλλά διαφήμισε το σοσιαλισμό, διεθνώς), αποτελεσματικό (βιομηχανική εκτίναξη που δεν ήρθε επί Τσάρου, και, παρά τις φθορές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, απέδωσε Sputnik, Vostoc 1, Tsar Bomb… σε περίοδο 4 δεκαετιών!), εν πολλοίς αποδοτικό («τεχνοκρατικό»). Ίσως ν’ αποτελεί μεταίχμιο μεταξύ επανάστασης – γραφειοκρατικού ολοκληρωτισμού, μιας και δεν πρόφτασε (;) να εκφυλιστεί όσο ο Λένιν ήταν ζωντανός.   

2 κοσμοι (part 2)

2 κοσμοι...

A Palestinian child reacts after coming home from school and realizing that his family house had been demolished. pic.twitter.com/fIAJQkM19o

— People Of Earth (@TheEarthPeople) June 26, 2015

Today is a big step in our march toward equality. Gay and lesbian couples now have the right to marry, just like anyone else. #LoveWins

— President Obama (@POTUS) June 26, 2015

Τα ανωθι tweets ΔΕΝ μπαινουν αντιπαραθετικα...

Απλα, ειναι αποριας αξιο ποιος μπορει ν' ασχολειται με GLBT δικαιωματα και #love_wins οταν, με την ηθικη αυτουργια των υπερδυναμεων, καταπαταται η γη του.
Και, φυσικα, πετιεται στο δρομο, σαν σκυλι. 

ΥΓ: 
Ατυχως, δεν "περασε" στη φορμα του blogspot η πολυχρωμη gay καρδουλα του προεδρικου tweet  :-(

Κι ομως, ΔΕΝ ειναι τρολλιά....

Americans in past year killed by... Marijuana overdose: 0 Snake bite: 1 Ebola: 2 Shark attack: 3 ISIS: 4 Roller coaster: 5 Police: 1,040

— Paul Solomon (@FrankTheDoorman) May 25, 2015

Δειτε κι εδω:
http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_killings_by_law_enforcement_officers_in_the_United_States,_2015

 "Updated estimates from the Bureau of Justice Statistics released in 2015 estimate the number to be around 930 per year, or 1240  if assuming that nonreporting local agencies kill people at the same rate as reporting agencies."



+ ATTACHMENT:

Ζωα και ζωα....
http://www.lifo.gr/team/world/57707 

Χρονια πολλα ;-)

(Δεν ισχυριζομαι οτι ο σταλινισμος ηταν "καλυτερος" απ' το ναζισμο, αλλά ΣΙΓΟΥΡΑ ο ναζισμος ηταν χειροτερος κι απο ζουγκλα... 
Εξ ου και η αποδοχη της γιορτης, εκ μερους μας!)

70  ΧΡΟΝΙΑ

Σας θυμιζουν τιποτα, ολα αυτα...?

(Αρθρο - αμεταφραστο, ελλειψει χρονου - για την Ισπανια και τους "νταβαδες" της...
Απ' τον Economist:  http://www.economist.com/news/europe/21650176-research-suggests-government-cronyism-may-cripple-spains-economy-inside-jobs?fsrc=scn/tw/te/pe/ed/insidejobs)

SPANIARDS are used to former public officials getting rich from doing business with the state. When news emerged of investigations into a former official in Castile and León who had secured lucrative wind-farm licences from his ex-colleagues and a former official in Andalusia whose companies netted regional contracts for state-subsidised worker-training courses, few were surprised. Corruption and cronyism (the distribution of political favours to businesses) explain much of the Spanish public’s growing disdain for the two parties that have run the country for the past 32 years: the ruling Popular Party (PP) and the opposition Socialists (PSOE).

Distrust reached a nadir with the temporary arrest two weeks ago of Rodrigo Rato, a former PP finance minister who went on to run the IMF in Washington. Police searched Mr Rato’s office and home in an investigation into unexplained income. He was already under scrutiny over freewheeling use of company credit cards during his chairmanship of Bankia, a bank that needed a €22 billion ($27 billion) rescue under his stewardship. Mr Rato was seen as one of the architects of Spain’s economic miracle in the early 2000s. That miracle now seems a distant memory. Unemployment is running at 23%, and the IMF says it will take nine years, until 2017, to return the economy to its pre-crisis size.

Blame has traditionally been pinned on a housing bubble that fostered distorted growth in the construction industry. But a recent paper by a team headed by Manuel García-Santana of the Université Libre de Bruxelles finds that the productivity fall was spread more evenly across all sectors. It had little to do with skills, innovation or debt. “We found that bad [less productive] companies grew faster than the good ones,” says one of the co-authors, Enrique Moral-Benito. Productivity falls were greater when the government was heavily involved, through contracts, licences or regulations. Luis Garicano, the economics adviser of the liberal Ciudadanos party, says this points to an economy dependent on contacts, corruption and cronyism.Researchers are beginning to see links between Spain’s excessively cronyistic and corrupt public administration, and the defects that have made it so hard for the economy to recover. 
The problems may have started well before the crash. From 1995 to 2007, while the Spanish economy was growing at 3.5% per year, productivity declined by 0.7% per year—even as overall EU productivity was growing at an average of 0.4% per year.

Other explanations are possible as well. Banks may have been happier lending to companies with public contracts, and some more productive businesses may have limited their growth to avoid losing fiscal, labour or social-security advantages enjoyed by smaller firms. Either way, those who successfully negotiated their way around the public administration—whether through luck, knowledge, cronies or backhanders—did best.

Popular anger over cronyism helps to explain why the PP government and its prime minister, Mariano Rajoy, seem likely to take a hammering in elections to regional governments and municipalities on May 24th. Over the past year 500,000 jobs have been created and growth is forecast at 2.9% this year, yet the PP has shed half its support. The Socialists are also low in the polls, while Ciudadanos and the left-wing Podemos party have risen. The elections are now a four-way race. A poor result on May 24th could even force Mr Rajoy to bring forward a general election due at the end of the year.

The government is hunting for every bit of positive news. It trumpeted the latest economic-sentiment figures from the European Commission, which put Spain ahead of the other big euro-zone economies. But if voters are less concerned about the latest figures than about the underlying rot of decades of kickbacks and insider dealing, that may not count for much.

Αυτο που δεν θα κανει ΠΟΤΕ η ελληνικη σατιρα...

(και καλειται: "εθνικος αυτοσαρκασμος")





Attachment:

https://www.youtube.com/watch?v=_QimxVuicZU
https://www.youtube.com/watch?v=gIAPuOJ7qqc
https://www.youtube.com/watch?v=x5mWMXCccUc
(απο ZDF)

Τι μας θυμισε ο Krugman

Συνθηκες πολεμικες, για κρατος-μελος της Ευρωζωνης, εν ετει... 2015!





Ωστοσο, δειτε και ΑΥΤΟ:
https://pbs.twimg.com/media/B-Ks-6XIQAAwjNY.png 

Το νου σας, ρεμαλια...

(σσ για να μην ξεχνιομαστε)
















==>
==>
==>
==>

Τα ορια της διαπραγματευσης...

Η επιλογη των, μαλλον φαιδρων, ΑΝ.ΕΛ. ως κυβερνητικου εταιρου - εναντι του, μαλλον κυριλε, Ποταμιου - ειναι μελετημενη, οσο και πολυσημαντη:

Αφ' ενος συμπορευση στη λαϊκιστικη, εθνικιστικη, μανιχαϊκη ρητορεια. "Αρτος και θεαματα", με συλληψη ή/και διαπομπευση ισχυρων παραγοντων του παρτυ διαρκειας ('81 - '15). Η δικομανια των Καμμενων, γνωστη  - οσο και κουφια, καθοτι ατεκμηριωτη...
Αφ' ετερου, η συγκρουσιακη σχεση με την ΕΕ (κι οχι μονο) - σ' ολα τα επιπεδα. Το εκανε ο Ανδρεας και θριαμβευσε εκλογικα, προσελκυοντας φιλους απ' ολο το φασμα αριστεροδεξιου εθνικισμου.
Κατα τριτον, το "τεντωμα" της διαπραγματευσης χρεους, με σαφη μια (αμφιδρομη) απειλη εξοδου μας απ' το Ευρω...

Η αναθεση του αγωνα στο Βαρουφακη, με εξεπληξε θετικα. Ομολογουμενως, τοσο ο ιδιος, οσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, επεδειξαν guts (Για την ακριβεια, θα πονταρα σε θεση "μυστικοσυμβουλου", μεσω Skype, χωρις φυσικη του παρουσια του στο... πατιρντι. Ολα αυτα μεχρι την ανακοινωση του ονοματος στα ψηφοδελτια.)

Η παρουσια Λαπαβιτσα, στη Βουλη, ειναι το δευτερο καμπανακι περι υπαρξης "plan B" κι ετοιμοτητας εξοδου μας   (σσ:  οχι πως εχει "plan B" ο Βαρουφακης, αλλα σαφως θα διαπραγματευθει σθεναρα, έως ακραια. Στη χειροτερη, θα την κανει για Texas, αδειαζοντας απο το πετουμενο φρεσκοτυπωμενες δραχμες, ή "Μηλιώ" - κατα το Ευρω - ή "Ραχηλιαρικα", στο λαουτζικο :-)

Με τουτα κι εκεινα, οι Ελληνες διαλεξαν ροτα. Κι οφειλει ν' ακολουθηθει πιστά:
Ευρω χωρις πλεονασματα, ή επανοδος σ' εθνικο νομισμα, με αμεση αθετηση πληρωμων.

Καιρος, λοιπον, να δουμε και τα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ περιθωρια διαπραγματευσης, δικαιωνοντας ειτε την -απαρεγκλιτη- υπακοη των προηγουμενων, ειτε τη σταση του ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος ο,τι κι αν καταφερει, ΑΝ καταφερει, εν ειδει ελαφρυνσης, θα καταστει ο ακλονητος β' πολος της πολιτικης μας σκηνης για δεκαετιες!)

Α, ξεχασα...
Ο Βαρουφακης ΕΙΝΑΙ ο καταλληλοτερος για τη δουλεια. Καμια αντιρρηση επ' αυτου.




ATTACMENT:


Να τα λεμε κι αυτα...

Αλήτη Βαρουφάκη πάρε παράδειγμα υπευθυνότητας από τους προκατόχους σου pic.twitter.com/77cn5OxbRo
— Φιδάς (@Fidi_ass) January 30, 2015

KAI αυτα...

Βαρουφάκης στη Wall Street Journal: "Θα συνομιλώ μόνο με υπουργούς και όχι τους κηπουρούς της κας Μέρκελ & τα ντελίβερι μπόι του ΔΝΤ"
— Δραχμαντινετζάντ (@giopso) January 30, 2015

+ ATTACHMENT  (συγκινητικο):

https://www.youtube.com/watch?v=81zEDqJD7f0&feature=youtu.be

Τσακαλωτος - Sinn Fein, 7/3/2015

Χμμμ...

Ο, δολοφονηθεις, Charb, για τους Σαμαραδες

(Κατα τ' αλλα, #jesuischarlie. Με κροκοδειλια δακρυα και φραχτες και αγκαζε με το Νετανιαχου...) 

Εμπειριες και σκεψεις ενος εμβληματικου... "αποσυναγωγου" του Σαμαρισμου

Είναι συχνό φαινόμενο να προσεγγίζουμε τα ζητήματα εκσυγχρονισμού της χώρας και της οικονομίας της μέσα από μανιχαϊστικές προσεγγίσεις του καλού ιδιωτικού τομέα και της κακής δημόσιας διοίκησης. Με δεδομένη την πρόσφατη εμπειρία μου θα προσπαθήσω να παρουσιάσω μια πιο νηφάλια, ελπίζω, εικόνα.

Δημόσια Διοίκηση. Δύο λέξεις. Δύο... ψέματα. Στη χώρα μας, και οι δύο λέξεις αυτές, είναι ψεύτικες. Κάποιοι το υποψιάζονται, κάποιοι πιστεύουν πως δεν είναι τόσο χάλια τα πράγματα, κάποιοι, πιο απαισιόδοξοι, πως δεν γίνεται στη χώρα μας να λειτουργήσει αξιόπιστα η Δημόσια Διοίκηση.

Ας δούμε όμως μερικά παραδείγματα από τη... Διοίκηση.

Παράδειγμα πρώτο.
Ο διευθυντής έρχεται στον σύμβουλο του Γενικού Γραμματέα και του λέει: «Μπορείς να πεις στον Γενικό να πει το... τάδε στον τμηματάρχη μου, για να το κάνει; Του το λέω εγώ και δεν με ακούει». Εδώ έχουμε την απόλυτη (αυτο)παραδοχή της ανυπαρξίας του Διευθυντή. Δεν ασκεί καμία διοίκηση και δεν μπορεί να κατευθύνει τους υφισταμένους του.

Παράδειγμα δεύτερο.
Ο τμηματάρχης ρωτάται πώς να μοιραστούν οι υπερωρίες. Ποιος έβαλε πλάτη, ποιος βοήθησε στη δύσκολη στιγμή, ποιον πήρε τηλέφωνο το βράδυ ή το Σαββατοκύριακο για να σηκώσει τα συστήματα που δεν δούλευαν. Απαντάει: «Εγώ δεν μπορώ να κάνω διακρίσεις. Όλοι το ίδιο». Εδώ έχουμε την πλήρη αποποίηση στοιχειωδών υποχρεώσεων του ανθρώπου σε θέση ευθύνης. Ενώ ξέρει ποια θα πάρει τηλέφωνο -γιατί το συγκεκριμένο παράδειγμα αφορά γυναίκα εργαζόμενη- όταν τα συστήματα δεν λειτουργούν (ξέρει ποια θα το σηκώσει ακόμη και στις διακοπές της), δεν την επιβραβεύει. Το επίδομα ευθύνης είναι καλό, οι ευθύνες, όχι.

Παράδειγμα τρίτο.
Το νηπιαγωγείο του Δήμου διαθέτει δύο νηπιαγωγούς. Τη μία την αγαπούν όλα τα παιδιά της και όχι μόνο. Στο τέλος της χρονιάς, παιδιά της άλλης νηπιαγωγού, φιλούν και αγκαλιάζουν αυτήν για αντίο, αντί για τη δικιά τους. Στην τάξη της άλλης, ένας μικρός δεν θέλει καν να πάει. Ένας δεύτερος -λίγο άτακτος- όταν παραπονέθηκε πως τον χτύπησε κάποιο τρίτο παιδί της τάξης, τού απαντάει: «Καλά σου έκανε». Εδώ έχουμε την παντελή έλλειψη συστήματος, διαδικασιών, ομοιομορφίας, διασφάλισης ποιότητας, λογοδοσίας. Εθνική λοταρία αν η εφορία σου είναι ήπια ή στριφνή, η πολεοδομία σου ευέλικτη ή τυπολατρική, η δασκάλα σου καλή ή κακή.

Μήπως όμως η... «Δημόσια» είναι καλύτερη; Ας δούμε και εδώ τρία -μάλλον γνωστά σε όλους- παραδείγματα.

Παράδειγμα πρώτο.
Προστατεύουμε τα δάση και τις παραλίες. Συνταγματικά κιόλας. Και έχουμε γεμίσει αυθαίρετα παντού.

Παράδειγμα δεύτερο.
Έχουμε δημόσια παιδεία με κόστος €5,5δις το 2013 και ιδιωτικές δαπάνες....€4,5δις. Σχεδόν ίσες οι δημόσιες με τις ιδιωτικές δαπάνες και με τον ρυθμό μείωσης των δημοσίων δαπανών, ενδεχομένως να εξισωθούν σύντομα. Από αυτά τα €4,5δις, σχεδόν το €1δις το ξοδεύουμε για φροντιστήρια.

Παράδειγμα τρίτο.
Έχουμε δημόσια υγεία για να γίνεται πάρτι ιδιωτών με τις δαπάνες. Εκτοξευμένες πάνω από όλους τους δείκτες των Ευρωπαϊκών χωρών, όχι προς όφελος των πολιτών φυσικά. Η ιδιωτική δαπάνη για το 2012 ήταν €5,6δις. Η δημόσια, €12δις. Σχεδόν το 1/3 της συνολικής δαπάνης για την υγεία στη χώρα μας, είναι ιδιωτική.

Μετά τις παρατηρήσεις, οφείλουμε να καταλήξουμε σε λύσεις και απαντήσεις. Απαντήσεις σε τρία καθοριστικά ερωτήματα που προκύπτουν από τα δεδομένα μας.

Ερώτημα πρώτο:
Μπορούμε να πορευτούμε χωρίς σοβαρή και αποτελεσματική δημόσια διοίκηση; Στο κάτω-κάτω αυτό κάναμε τόσα χρόνια. Πολλά έχουν αλλάξει με την κρίση, όμως δεν έχουν γίνει τα ουσιαστικά βήματα που θα έπρεπε. Μήπως αντέχουμε κουτσά στραβά;

Η απάντηση είναι αρνητική για τρεις λόγους τουλάχιστον.

Πρώτον, η μη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης έχει σημαντικό οικονομικό και κοινωνικό κόστος. Αυτό το κόστος μπορεί να πληρωθεί από κάποια από τις κοινωνικές τάξεις. Πλούσιοι, μεσαία τάξη, φτωχοί. Για ευνόητους λόγους -από τον νόμο των αριθμών μέχρι τις εναλλακτικές και τους τρόπους αντίδρασης που κάθε τάξη έχει- το μεγαλύτερο κόστος το πληρώνει πάντα η μεσαία τάξη. Αυτό, όμως, τελείωσε. Τελείωσε η ικανότητα της μεσαίας τάξης -όσης απέμεινε- να σηκώσει αυτό το βάρος.

Δεύτερον, πολιτικά και κυρίως εκλογικά μιλώντας, το Βέλγιο ή ακόμη και η Γερμανία δεν είναι μακριά μας. Μπορεί του χρόνου να έχουμε 3 εκλογικές αναμετρήσεις στη σειρά χωρίς κυβέρνηση. Η επόμενη κυβέρνηση μπορεί να σχηματιστεί 3, 6 ή 9 μήνες μετά τις εκλογές. Δεν μπορεί να πορευτούμε με Δημόσια Διοίκηση που περιμένει εντολή από τον πολιτικό προϊστάμενο για να κάνει τη δουλειά της. Ο προϊστάμενος αυτός μπορεί να μην υπάρχει για καιρό.

Τρίτον, αν δούμε το κόστος δυσλειτουργίας από μια άλλη πλευρά, οι ελληνικές επιχειρήσεις έχουν αυξημένα έξοδα λειτουργίας σε σχέση με τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές. Ο υπολογισμός δεν είναι απλός. Σύμφωνα με διάφορες μελέτες (μεταξύ άλλων και του παρατηρητηρίου του ΣΕΒ), έχουμε κόστος γραφειοκρατίας μόνο, διπλάσιο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Το κόστος μας είναι κοντά στο 7% του ΑΕΠ, έναντι 3,5% για την Ε.Ε. Όταν λέμε γραφειοκρατία εννοούμε την καθυστέρηση στις επιστροφές του ΦΠΑ που δικαιούνται οι επιχειρήσεις, τον χρόνο που παίρνει να ανοίξεις επιχείρηση ή να την κλείσεις ή να διεκπεραιώσεις μια υπόθεση. Αν προστεθεί η διαφθορά (μικρή –γρηγορόσημο ή φακελάκι  και μεγάλη – μίζες), αν προστεθεί η αυξημένη φορολόγηση λόγω σπατάλης κτλ. είναι μάλλον συντηρητικό να εκτιμήσουμε το κόστος αυτό από 15% ως και 25%.

Ως τώρα, το κόστος αυτό απαγόρευε τις εξαγωγές αφού οι ανταγωνιστές μας μπορούσαν να κερδίζουν τις συμφωνίες λόγω μειωμένων τιμών. Συνεπώς, οι επιχειρηματίες στρέφονταν στην εγχώρια στρεβλή και πολλαπλά προστατευόμενη αγορά. Πωλούσαν τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους με καπέλο για να βγάλουν την χασούρα. Αυτό ήταν εφικτό γιατί φουσκώναμε τους μισθούς με δανεικά στέλνοντας τον λογαριασμό στα παιδιά μας. Και αυτό όμως έφτασε, ελέω λιτότητας, στο τέλος του. Άρα, έχουμε να επιλέξουμε ή σωστή Δημόσια Διοίκηση ή κατεστραμμένη Εθνική Οικονομία.

Γι αυτό οφείλουμε να φτιάξουμε την Δημόσια Διοίκηση τώρα. Δεν θα αντέξουμε αλλιώς.

Ερώτημα δεύτερο: Μπορούμε; Η απάντηση είναι ένα εμφατικό ΝΑΙ.

Ψήγματα βλέπουμε στις αλλαγές των συστημάτων του Υπουργείου Εργασίας (Εργάνη, Ήλιος κτλ.), στην καλύτερη διασύνδεση εφορίας, ΙΚΑ, συντάξεων, στην απλούστερη και ταχύτερη διαδικασία απονομής της σύνταξης, στην συνεχή αναβάθμιση των ΚΕΠ κ.α.

Αναγκαστικά, όμως, θα σας μιλήσω και για την προσωπική μου εμπειρία.

Τι έγινε στην ΓΓΔΕ το 2013 και το πρώτο εξάμηνο του 2014; Αλλάξαμε τα πάντα. Διαδικασίες, πλαίσιο λειτουργίας, τρόπο αξιολόγησης, τρόπο επιλογής προσωπικού σε θέσεις ευθύνης, αρμοδιότητες, κλείσαμε εφορίες (από 250 σε 118) φτιάξαμε νέες υπηρεσίες και άλλα πολλά.

Αλλάξαμε, δηλαδή, σχεδόν κάθε οργανωτική πλευρά της ΓΓΔΕ όπως σε όλους έγινε αντιληπτό. Το κάναμε βιαστικά, άγαρμπα, και πάντως όχι όπως θα θέλαμε. Αυτό ακόμη και αν είναι επένδυση και φέρει αποτελέσματα αργότερα, βραχυπρόθεσμα θα περίμενε κανείς να έχει κόστος. Αντί για αυτό, είχαμε αύξηση αποτελεσματικότητας σε κάθε τομέα.

• Ο προϋπολογισμός εκτελέστηκε στο σκέλος των εσόδων καλύτερα από τους στόχους, μετά από δεκαετίες.
• Αυξήθηκαν οι εισπράξεις από ληξιπρόθεσμα πάνω από 30%. Σημειώστε πως η αύξηση των εισπράξεων από μεγάλους οφειλέτες ήταν ακόμη μεγαλύτερη από τον μέσο όρο στο 65%. Συγχρόνως, μειώθηκε το απόθεμα απλήρωτων επιστροφών ΦΠΑ από €1,8δις στα €580εκ.
• Είχαμε 97% ηλεκτρονικές υποβολές σε όλες τις δηλώσεις ενώ πάνω από τις μισές εισπράξεις έγιναν μέσω τραπεζών
• Πετύχαμε εντυπωσιακή αύξηση των ελέγχων στις νέες μονάδες για μεγάλες επιχειρήσεις και για φορολογούμενους μεγάλου πλούτου.
• Το 2014 συνέχισε καλύτερα. Εκλογική χρονιά και αφήσαμε τα έσοδα αυξημένα. Ολοκληρώσαμε 400 ελέγχους εμβασμάτων και offshore μέσα σε 5 μήνες. Άθλος για τα δεδομένα της υπηρεσίας. Βεβαιώσαμε πάνω από 140εκ. και εισπράξαμε σχεδόν 40εκ., ενώ για τα υπόλοιπα έχουν ληφθεί μέτρα.

Βλέπουμε, λοιπόν, στην πράξη πως γίνεται. Χρειάζεται πολιτική βούληση, επιμονή και σκληρή δουλειά.

Ερώτηση τρίτη: Εγώ τι μπορώ να κάνω; Πώς μπορεί ο απλός πολίτης να βοηθήσει;

Ως απάντηση σε αυτό το ερώτημα, θα υποβάλλω τρεις προτάσεις. Συνοψίζονται στο τρίπτυχο: Αγωνιστείτε, Αντισταθείτε, Απαιτείστε.

Πρώτον. Αγωνιστείτε. Ακόμη και αν πιστεύετε πως φταίνε πάντα οι άλλοι· η γενιά της μεταπολίτευσης· οι πολιτικοί· οι δημοσιογράφοι· η διεθνής κλεπτοκρατία· οι μετανάστες· οι σιωνιστές· η Μέρκελ, ο Φούχτελ και οι Γερμανοί·  ακόμη και αν πιστεύετε όλα αυτά, τουλάχιστον πιστέψτε και αυτό: Αν φταίνε, δεν θα αλλάξουν γιατί το σύστημα ως έχει τους βολεύει. Η λύση δεν θα έρθει από αυτούς. Θα έρθει από εσάς. Βρείτε αυτό που αγαπάτε, σηκωθείτε και βοηθήστε κάπου που έχει νόημα για εσάς. Ασχοληθείτε με την πολιτική, νοιαστείτε. Όπως και όπου νιώθετε πιο χρήσιμοι. Και κυρίως σκεφτείτε πριν ψηφίσετε τι και ποιον. Κάντε το σοβαρά και μην πουλάτε την ψήφο σας για ευτελείς λόγους.

Δεύτερον. Αντισταθείτε. Μην ζητάτε το πρόσκαιρο προσωπικό κέρδος. Αυτό είναι κοινωνία εξάλλου. Η εμπιστοσύνη στους γύρω μας και η επιλογή του κοινού καλού αντί του προσωπικού μικρότερου καλού. Μην προτείνετε να μην κοπεί απόδειξη ως επαγγελματίας και ζητήστε την ως πελάτης. Κρίνετε τις λύσεις που σας προτείνουν όχι από το αν λύνουν το πρόβλημά σας αλλά από το αν το λύνουν για τα αγέννητα παιδιά σας. Έτσι μόνο θα είναι στέρεες.

Παράδειγμα: Δεν γίνεται να λυθούν τα αυθαίρετα με τακτοποιήσεις. Γιατί; Γιατί δεν λύνουν το πρόβλημα του αυθαιρέτου του μέλλοντος. Η λύση είναι μία: Αεροφωτογραφίες σήμερα και κάθε αυθαίρετο που θα χτιστεί από αύριο γκρεμίζεται. Τα υπάρχοντα δεν τα αγγίζουμε αρχικά. Αν γίνει για 6 μήνες αυτό· αν πειστούν όλοι πως δεν θα ξαναφτιαχτεί αυθαίρετο· αν λυθεί το πρόβλημα με το αυθαίρετο που θα χτίσει η κόρη μου σε τριάντα χρόνια· τότε μπορούμε εύκολα να βρούμε λύση για τα υπάρχοντα. 6 μήνες διαλόγου είναι αρκετοί.

Τρίτον. Απαιτήστε. Αν νοιαστείτε αρκετά για να αγωνιστείτε· αν νιώσετε δυνατοί και αντισταθείτε στο πρόσκαιρο κέρδος, τότε μπορείτε και να απαιτήσετε. Απαιτήστε σεβασμό. Υπηρεσίες που να λειτουργούν. Όχι μισόλογα και ψέματα. Όχι κρύψιμο των προβλημάτων κάτω από το χαλί, όχι μεταρρυθμίσεις χωρίς πρόνοια για τα θύματα, αλλά και όχι πίσω στις μεταρρυθμίσεις.

Απαιτήστε να γίνουμε κανονικό κράτος. Το οφείλουμε σε μας και τα παιδιά μας.

Επειδή όμως όλα αυτά δεν είναι εύκολα, πρέπει όλοι μας να πάρουμε θάρρος. Πρέπει να πιστέψουμε στον εαυτό μας, στη δύναμη μέσα μας και να δείξουμε εμπιστοσύνη στο μόνο αύριο που μας αξίζει: Αυτό που συνδιαμορφώνουμε εμείς.

Πείτε λοιπόν φωναχτά: ΜΠΟΡΟΥΜΕ!

Ο Χάρης Θεοχάρης είναι πρώην Γενικός Γραμματέας Δημοσίων Εσόδων

Πηγη: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.ellada&id=38490